Vandaag zijn we stil. Niet omdat we niets te zeggen hebben, maar omdat hun daden meer zeggen dan woorden ooit kunnen.
We buigen niet voor het verleden, maar voor de mensen die opstonden toen het moest.
Hun moed leeft voort. In ons. In vrijheid.

Voor onze vrijheid is het allerhoogste offer gebracht.
Hier in het noorden vooral met de levens van vele jonge Polen en Canadezen.

Op 4 mei haalt de werkelijkheid ons (veteranen) vaak in.
Hoe respectvol het is dat we hierbij stil staan en hoe ‘mooi’ het is dat we dat kunnen doen…
Zo duidelijk maakt het ook, dat we mensen zijn verloren in de strijd voor vrijheid.

Ik zie een vlag halfstok,
een moment van gemengde gevoelens.

Enerzijds trots,
trots op hen die gevallen zijn voor onze vrijheid en veiligheid en die van anderen.
trots op mijn kameraden, onze veteranen en Jan soldaat die nog steeds voor vrede en veiligheid staan.

Anderzijds lichtelijk teneergeslagen,
zoveel levens verspild omdat er toen en nog steeds,
lieden zijn die oorlog maken, gebruiken, uitlokken en alles ter eigener macht en glorie.
Voor het eigen gewin.

Ik zie een vlag halfstok,
een moment van gemende gevoelens.